تردیدی وجود ندارد که سینمای آمریکا(هالیوود)دو هدف عمده را دنبال می‌کند؛1- ترویج و تبلیغ فرهنگ آمریکایی 2- تجارت با هنر سینما؛   اگر چه می‌توان این دو هدف را دو روی یک سکه بدانیم، سکه‌ای که با زرق و برق خود همه فرهنگ‌ها و تمدن‌های دیگر را با عیار خود به حراج که نه به تاراج می‌برد و مراسم اسکار و جوایز آن و ارزش‌گذاری‌هایی که می‌شود، یک نماد و یک نشانه در بین چرخش یک سال سینمای آمریکاست. نمادی که مظهر تمام عیار نگاه آمریکایی و ارزش‌های فرهنگی آمریکایی می‌تواند تلقی شود. پس اسکار را باید جدی گرفت چون فیلم‌های برگزیده و جوایز آن می‌تواند نشان‌دهنده التهابات و جهت‌گیری فرهنگ آمریکایی ‌باشد و نبض تفکر و تمایلات و خواسته‌های قدرتمندان پشت صحنه سیاست، اقتصاد نظامی‌گری و بالاخره فرهنگ آمریکا را می‌توان در آن جست.
اما ساده‌لوحانی که همه چیز را با حوزه درک و اندیشه و دغدغه‌های خود می‌سنجند، اسکار را نمادی از ارزش‌های هنری و سینمایی ناب تلقی می‌کنند. آنها آن قدر در تئوری و نظریه‌پردازی‌ها و تعاریف و دعواهای آکادمیک و نقادی‌ها غرق شده‌اند که تصور می‌کنند آن چه در مراسم اسکار روی می‌دهد حکمی است از سوی یک نیروی برتر و هوش فراتر که بر سن مراسم اسکار نازل می‌شود و از میان الواح آسمانی آرایی بر کلام پیامبرانی که در نقش ستارگان این آسمان متجلی می‌شوند صادر می‌گردد و جالب است بردگانی که در پای جعبه جادویی مراسم را از ماهواره دنبال می‌کنند از انتخاب‌هایی اشک بر گونه‌هایشان سرازیر می‌شود و گاه از برگزیده نشدن نام‌هایی آه از نهادشان برمی‌آید که گویی شیطان با بازی فریبکاری خود رای خدایگان را تغییر داده است.
از نگاه این ساده‌لوحان کوته‌نظر نیز اسکار را باید جدی گرفت چون مصداقی از نبرد خیر و شر و تقدیری که پیروزی یکی را بر دیگری رقم می‌زند، تحقق می‌یابد. اما اسکار برای برگزارکنندگان و اسپانسرها و صاحب امتیاز پخش زنده آن نیز بسیار جدی است چون حجم پولی که در کیسه این تاجران هنر و صاحبان زیبایی آمریکایی واریز می‌کند بی‌حساب است. مراسم اسکار یک شوی آمریکایی است با همه خصوصیات فرهنگ و سنت‌های آمریکایی. اگر مراسم فرش قرمز آن اهمیتی هم تراز مراسم اصلی یعنی اعلان اسامی برندگان اسکار و اهدای جوایز آنها، دارد و اگر نوع لباس و نوع آرایش فلان ستاره هالیوود مهم است و اگر زوج‌های سینمایی که دست در دست یکدیگر از مقابل صف طولانی خبرنگاران و عکاسان و فیلم‌برداران با قدم‌های کوتاه و خوش‌و بش‌های سینمایی می‌گذرند، جذابیتی فراتر از نماهای سینمایی فیلم‌های برگزیده دارد، چرا ما باید این مراسم را جدی بگیریم.
اسکار را برای آمریکایی‌ها و همه رویابینان آمریکایی رها کنیم. باور کنیم سینمای ایران راه تعالی خود را نه از روی فرش قرمز مراسم اسکارها و نه از تالارهای جشنواره‌های جهانی و نه از میان انبوه تشویق‌ها و جوایز بین‌المللی می‌جوید بلکه سینمای ایران از درون اندیشه فیلم‌ساز وطنی که دل در گرو عشق میهن و تعالی مردم خود دارد و حرکت انقلاب اسلامی را مسیر روشن شکوه و پیشرفت می‌داند، سر بر خواهد آورد. سینمای ایران ارزش‌های خود را در رویارویی با مخاطب صدیق و فهیم ایرانی آشکار می‌یابد. سینمای ایران می‌تواند با پیام‌های بلند انقلاب اسلامی حیات‌بخش جان‌های فسرده و آرام‌بخش روح‌های متحیر و سرگردان مخاطبان جهانی خود باشد و این راه تعالی و رشد سینمای ایران است. منبع: جواد شمقدری: http://honarnews.net/index.aspx?siteid=1&pageid=141&newsview=1088