سوالات مهمی درباره جشن سیاسی-عقده گشایانه-انحصارطلبانه خانه سینما!

نکته مهم: خطاب این نوشته سیاسی کاری های افراطی و رسوای مسئولان خانه سینمای کنونی است نه برخی اعضای آن که از قبل به دلیل عضویت در صنف های سینمایی به عضویت خانه سینما در آمده بودند. اعضایی که به خاطر مسائل صنفی به این جمع پیوسته اند و سالمند مورد احترام هستند. قطعا همه اعضای خانه سینما با 15 یا 16 نفری که خانه سینما را امسال به نفع اهداف سیاسی خود مصادره کردند، همنوا نیستند و بسیاری از آنها، در آرزوی تعویض مسئولین فعلی خانه سینما هستند. اگر کسی منصفانه جوابی به هفت سوال انتهایی این مطلب داشت، ممنون می شوم که بنویسد.

جشن سبزهای لجنی یا جشن خانه سینماگرانٍ پوپولیستی!

واقعا به حال برخی از سینماگران، باید خندید یا گریه کرد؟

***جشن چهاردهم خانه سینما که از آن به عنوان یک میتینگ سیاسی یاد می شود، در نوع خودش قابل تامل و مطالعه است. صحبت های مطرح شده در این محفل به قدری سطحی و پوپولیستی است که نمی توان باور کرد از ذهن و زبان برخی نخبگان فرهنگی این جامعه منتشر شده اند. آنقدر که نهایت دغدغه یکی از برگزیدگان جشن این بود که :" امیدوارم وضع مملکت طوری شود که گلشیفته بتواند برگردد، امیدوارم بهرام بیضایی برگردد. امیر نادری بتواند در ایران فیلم بسازد و امیدوارم جعفر پناهی هم بتوان در ایران فیلم بسازدو امیدوارم سال‌های آینده مجبور نباشیم اعلام کنیم که ما عضوی از خانه سینما هستیم و به زودی وضع، وضع بهتری باشد." و یا یکی دیگر از افراد گفت :"تاریخ شاهد و ناظر است که هیات مدیره‌ی خانه سینما در وانفسای شرایط حاضر چقدر در رابطه با امنیت شغلی تلاش کرد و چقدر سد و مانع وجود دارد اما مهم این است که ما خانواده سینما اینجا هستیم."... البته خدا را شاکریم که سینمای ایران محدود به همین جماعت که بخشی از دغدغه هایشان را خواندیم نیستند. خدا را شکر تعدادی از سینماگران ما نیز دارای درد دین و جامعه هستند و بیش از آنکه خود را شریک منافع تازه به دوران رسیده ها و سرمایه داران بدانند ، خود را مدیون پابرهنه های انقلاب کرده و تابع ولایت می دانند. مردمی هستند و جنس دغدغه هایشان آنقدر وسیع است که اصلا در جشن خانه سینما جا نمی گیرد... دوره و زمانه عجیب و غریبی را می گذرانیم.متحجران لباس روشنفکری پوشیده اند و دیکتاتورها و استبدادگران نوای "وادموکراسی ها" سر می دهند. به قول امیر قادری قبلا مثال مشهور این بود که خواص حرکت می‌کنند، و مردم سنگ می‌زنند. حالا اما همه چیز کاملا برعکس شده است.  با تشکر از دوست عزیزم آرش فهیم/ مطالب بیشتر در این زمینه را در وب وی بخوانید

چند سوال مهم از مسئولان سیاسی و بی قید خانه سینما

انحصارطلبی غربزدگان، مرا به یاد روشنفکرانی می اندازد که رضا خان را به قدرت رساندند و باز هم ادعای انسانیت و آزادی و دموکراسی داشته و دارند. اگر عسگر پور و فرهاد توحیدی و سایر مسئولان این جشن سیاسی راست  می گویندُ به این چند پرسش پاسخ دهند:

1- چرا فرد خائن و وطن فروشی چون گلشیفته فراهانی را تجلیل کردند؟ کسی که در فیلم های استراتژیک آمریکایی نماد تسلط وطن توسط مرد امریکایی می شود؟ کسی که کشف حجاب می کند و فساد درونی و کثافت خود را علنی می کند و از مسلمانی بویی نبرده است، چرا که در شرایطی که همه به حقانیت اسلام دارند پی می برند، وی کشف حجاب می کند و با سازمان های ماسونی همنوایی می کند! بازیگری که در خارج از کشور، علیه نظام فحاشی کرده و در یک فیلم تبلیغاتی برای سازمان جنگی آمریکا بازی کرده است، به عنوان یکی از نامزدهای چهاردهمین جشن خانه سینما معرفی شده است! این بازیگر طی ماههای گذشته،با حضور در جشنواره های غربی و مصاحبه با رسانه های وابسته، علیه نظام و ارزش های اسلامی بارها صحبت کرده است و انتخاب او به عنوان نامزد برترین بازیگر جشن خانه سینما تعجب برانگیز است، شاید هم رسواکننده آنها که ذیل صنف سینما نهان شده اند.

به علاوه چرا بازیگران همکار محافل غربی بر ضدجمهوری اسلامی و فیلم های توقیفی، به عنوان نامزدهای تندیس شایستگی چهاردهمین جشن خانه سینما انتخاب شدند! در میان نامزدهای این جشن همچنین نام فیلم توقیفی و مبتذل «آتشکار» و فیلم «سنتوری» که حتی مجوز اکران عمومی را نیافته دیده می شود! این جای سوال جدی دارد.

2- چرا از مخملباف که فیلم غرگرای سفر قندهار و فریاد مورچگان را ساخت و حقانیت اسلام و حجاب را زیر سوال برد و فیلم هایش چندان قوی نیست، تجلیل می شود؟ آیا او هم وطن گراست؟ کسی که به شهادت دوستان افغانستانی بنده وبه شهادت اسناد غیر قابل خدشه، تبدیل به مجرای پخش برخی مجلات سکسی در افغانستان اشغالی، شده بود و مردم کابل وی را دفعاتی از کابل بیرون انداختند و او با حمایت غربی ها و آمریکایی ها مشغول ساخت فیلم علیه آرمان های مردم ایران است! آیا واقعا خانه سینمای عسگرپور و توحیدی، یاران مخملبافند و یا یاران ارباب مخملباف؟ یا واقعا اینقدر اسناد ومدراک وفیلم های وی را ندیده اند که او را سینماگر متعهد و شاخصی می دانند و از وی تجلیل می کنند؟

3-  چرا جلوی سیاسی بازی دخترکی که هنوز هم در اوهام ده ماه پیش سیر می کند و همنوا با سران فتنه، دستبند سبز لجنی می بندد و همراه با اربابانش در این جشن سیاسی سخن می راند، را نگرفتند؟ آیا قدرت یک تذکر دادن را هم ندارند؟ این چه مدیریت سیاسی و جناحی بر یک نهاد ظاهرا صنفی است؟ اگر هم قصدی نداشته اند، چرا با تذکر ندادن، خود را خراب کرده اند؟

4-  چرا یک خط در میان به مسئولان دولت حمله کردند و مظلومیت نمایی کردند؟ چرا در عوض جوابگویی به دغدغه های منتقدین و سینماگران اصیل و مردم خداجوی ایران در بی عرضگی هنرمندنمایان غربزده، به دولت حمله کردند؟ آیا دفاعی رد برابر این سینمای گیشه گرا و غربزده دارند؟

5- چرا سعی در تخریب مسعود ده نمکی داشتند؟ چرا در آن زمان خاص تصویر وی را پخش کردند؟

6- چرا مثل عقده ای ها به دوستانشان گفته بودد که تکرار کنند من عضو خانه سینما هستم؟ مگر از ظواهر امر بر نمی آمد که اینها که در آنجا جمع شده اند، اعضای خانه سینما هستند؟ چه نیازی به گفتن بود، مگر عقده گشایی و یار جمع کردن و سیاسی کاری؟ چرا دروغ می گویند که می گویند ما صنفی هستیم؟ بهتر نیست اسم خود را بگذارند خانه سینما گران غربگرای سبز لجنی؟

7- چرا هنوز کسی چیزی نگفته، مرجع ضمیر را به خود گرفتند و با مظلومیت نمایی فریاد زدند که ما توسط بی.بی.سی و  وی.او.ای (صدای آمریکا) سازماندهی نشده ایم. مگر بی.بی.سی و صدای آمریکا اگر می خواستند این جشن را در ایران عصر احمدی نژاد انجام دهند، کاری به جز اعمال و گفته های مبتذل برخی اهالی خانه سینما می کردند؟

درهمین باره رک: اعتراض به نحوه داوری در جشن خانه سینما  /  انتقاد پژوهشگر کیهان به “درباره الی” /  شش استدلال برای دفاع از کارگردان یوسف پیامبر، مصاحبه فضلی‌نژاد با خبرگزاری فارس /  گزارش افشاگرانه خبرنامه دانشجویان ایران علیه فارابی و شهرداری و جشن خانه سینما: در میتینگ سیاسی خانه سینما چه گذشت؟