شخصیت اصلی بازی یعنی «الطیر»، یکی از شخصیت‌های مبارز مؤثر در این جنگ خواهد بود که یکی از اعضای گروه اساسیون (Assassins) می‌باشد. «الطیر» فردی مسلمان و روحانی می‌باشد که خود را «شمشیر انتقام خداوند» یا «پیام‌رسان خداوند» می‌داند. «الطیر» کسانی را می‌کشد که فکر می‌کند لایق مردن هستند و در طول بازی جملاتی را بیان می‌کنند که بر گرفته از کتاب مقدس است. مسلمانی که خشونت، تمام وجود او را فرا گرفته است.اعضای گروه Assassins یکی از انگشتان خود را قطع می‌کردند و جای آن چاقوی تیزی را قرار می‌دادند که بتوانند قربانیان خود را مخفیانه از بین ببرند.شخصیتی در بازی به نام «Tamir» وجود دارد، او یک مسلمان بوده و یهودیان قاتل را به قتل می‌رساند هنوز اطلاعات کاملی درباره این شخصیت منتشر نشده است.

اساسین یا فدائیون چه کسانی هستند؟
داستان‌های اسرارآمیز «اساسیون» یا «حشاشین» یا «حشیشیون» یا «فدائیون»، از قرن دوازدهم میلادی تا کنون مورد توجه بسیاری بوده است.پیروان مکتب «صباح» که به «الموتیان» و «اسماعیلیه» نیز شناخته می‌‌شدند، به نام حشیشیون (حشاشین) معروف بوده‌اند که ریشه کلمه Assasination در زبان انگلیسی نیز از همین مکتب است.اسماعیلیه یکى از فرقه‏هاى شیعه محسوب می‌شود.آنان گروهى بودند که به امامت اسماعیل گرویده و مرگ او را انکار کرده، گفتند او زنده و غایب است و روزى ظهور خواهد کرد و در توجیه عمل امام صادق ـ علیه‏السلام ـ که جنازه‏ اسماعیل را تشییع و تدفین کرد، گفتند، اینها همگى جنبه‏ ظاهرى داشت و مقصود این بود که بدخواهان به گمان این‏که او مرده است درصدد سوء قصد به جان او برنیایند.

انشعابات زیادی در این گروه رخ داده است که خود داستان مفصل دارد. اما «حسن صباح» که یک ایرانی شیعه اثنی‌عشری بود اما بر اثر القائات و تبلیغات این گروه به شیعه اسماعیلی گرایید، با رفتن به مصر که مرکز علمی اسماعیلیه به شمار می‌آمد، به آموختن تعالیم اسماعیلیه پرداخت که در سال 472 به دلیل طرفداری وی از شیعه نزاری از مصر به مغرب تبعید می‌شود و سرانجام به ایران در اصفهان می‌رسد و با حکومت سلجوقیان مخالفت علنی می‌کند و مورد تعقیب آنان واقع می‌شود و بالاخره به دژهای الموت پناه می‌گیرد و فعالیت خود را برای تربیت نیروی ورزیده و رزم‌آور شروع می‌کند.

مشهورترین نام و لقب این فرقه همان «اسماعیلیه» است، که چون به امامت اسماعیل، فرزند امام جعفر صادق ـ علیه‏السلام ـ معتقدند، به این نام خوانده شده‏اند. گذشته بر این نام، القاب دیگرى نیز دارند که برخى از آنها عمومى و برخى خصوصى است؛ آنها عبارتند از:

باطنیه: از دیگر القاب عمومى آنان لقب «باطنیه» است و بدان جهت به این نام شهرت یافته‏اند که براى هر ظاهرى به باطنى قایل‏اند.

سبعیه: لقب دیگر آنان «سبعیه» است. علت نامیده شدن آنان به این نام این است که به امامان هفت‏گانه قایل‏اند و رهبرى الهى را بر پایه‏ حجت‏هاى هفت‏گانه تفسیر مى‏کنند.

تعلیمیه: از القاب دیگر اسماعیلیه، «تعلیمیه» است. وجه تسمیه‏ آنان به این نام این است که امام را عالم به باطن امور دانسته و معتقدند هیچ کس حتى پیامبر، جز به واسطه تعلیم امام، بر باطن آگاه نمى‏گردد.

ملحده: بدان جهت به این لقب خوانده شدند که گاهى ظواهر شریعت را رها کرده و به باطن بسنده کردند.

اما یکی از القاب این گروه حشیشیون، حشاشین می‌باشد.در این‌که چرا این گروه را به این نام می‌خوانند دو دیدگاه وجود دارد:

الف: زیرا در آن زمان حشیش به معنی دارو و حشاش به معنی داروفروش و حشاشین، جمع عربی حشاش می‌باشد.

ب: حشیشیان گروهی‌اند که با مصرف حشیش، در کمال شجاعت اقدام به عملیات انتحارى و ترور اشخاص می‌نمودند.

بررسى و تحقیق تاریخ اسماعیلیان کارى بسیار دشوار است. محققان براى پژوهش درباره این فرقه با مشکلاتى روبه‌رو هستند که در بررسى سایر سلسله‏ها و فرقه‏ها وجود ندارد. کمتر فرقه‏اى را مى‏توان یافت که مانند اسماعیلیان دچار ابهام و پیچیدگى شده باشد. تاریخچه زندگانى سران آن‏ها و افکار و عقایدشان بسیار تاریک و مبهم است و این مشکل با مراجعه به منابع متعصبانه و مغرضانه دشمنان اسماعیلیان که اجبارا به آن‏ها رجوع خواهد شد، برطرف نمى‏شود. ابهام در تاریخ این گروه دلایل مختلفى دارد؛ از جمله این که منابع تاریخى خود اسماعیلیه نوعا از بین رفته و مأخذ عمده اطلاعات، کتاب‏هایى به قلم مخالفان ایشان است. از این رو، به ناچار باید به منابع تاریخ‏نویسانى اتکا کرد که یا کورکورانه دشمن تحولات درونى اسماعیلیان بودند، و یا آن را نادیده مى‏گرفتند، لذا بر محقق منصف و بى‏غرض که تا اندازه‏اى با تاریخ آن عصر، انس دارد، غرض‏ورزى در بسیارى از نسبت‏ها که به این فرقه و پیروان آن داده اند، آشکار است، و اغلب آن‏ها به نظر کلى، ساختگى مى‏آید.

محققان غربى نیز که شایسته بود با مسئله، منصفانه و محتاطانه برخورد کنند در نخستین وهله، تحت تأثیر خیال‌پردازى‏هاى صلیبیان و شخص مارکوپولو و روش مخالفان قرار گرفتند و تاریخ را همانند «داستان پلیسى‏» دنبال نموده‏اند و اسماعیلیان را نه انسان‏هایى پاىبند به اعتقادات محکم حاکم‏شان «شیخ الجبل‏» بلکه انسان‏هاى شیطان‏صفتى به حساب آورد که پایبند «طریقت‏حشاشین‏» بودند.

روحانى کاتولیک آلمانى بروکاردوس (Brocardus) در سال 1332 (میلادى) درباره آنها نوشت: «آنها تشنه خون بشر هستند و بیگناهان را در قبال گرفتن پول مى‌کشتند».

بی‌باکى جسورانه «حشاشین» در اروپا با وجود شیطانى بودن این فرقه از نظر آنها زبان‌زد خاص و عام شد. بدین ترتیب در نامه‌هاى عاشقانه ایتالیایى قرن دوازدهم میلادى عباراتى مانند این باب شد: «من اساسین توام و در حالى که به فرامینت گردن مى‌نهم امیدوارانه به بهشت چشم دوخته‌ام» یا «همچون اساسین‌ها که در ثابت قدم در خدم استادشان بوده‌اند من نیز با وفایى خدشه ناپذیر در خدمت عشق بود‌ه‌ام». به نظر می‌رسد با ساخت و عرضه این بازی به بازار، جهان غرب علنا شمشیر را از رو بست و استفاده از بازی‌های رایانه‌ای را در جهت تخریب مسلمانان را علنی کرد.بازی که در آن منجی مسلمانان و آن هم شیعیان به این صورت نمایش داده می‌شود. منبع:http://mh3.blogfa.com/post-58.aspx